Πριν από μερικά χρόνια είχα δηλώσει σε συνέντευξή μου: «Έσπασαν πολύ νωρίς οι σωλήνες μέσα μου. Ό,τι στερεό και πυκνό βλέπει ο κόσμος στα βιβλία μου, είναι το νερό που έχω στον οργανισμό μου». Γιατί οταν έχεις τη δική σου πλημμύρα, δεν αναζητάς δεξαμενές. Δεν χρειάζεται. Αυτά είναι αστεία πράγματα, για να υφαρπάζουν τις εντυπώσεις. Αν για κάτι είμαι περήφανος, είναι για το ότι δεν φόρεσα ποτέ κουκούλα, ούτε συμμετείχα σε ληστείες.
Πάντα έλεγα πως, για να σκύψεις στην τέχνη, πρέπει να σε γονατίσει η ζωή. Υπάρχει, πέρα από κάθε αμφιβολία, μια πολεμική τακτική απέναντι στην αυθεντικότητα, ακριβώς επειδή ο πνευματικός χώρος δεν αντέχει την αποδόμηση του ίδιου του εαυτού του.
Είμαι ένας ευσυγκίνητος άνθρωπος. Το ευτύχημα ήταν πως η καταγωγή της συγκίνησής μου δεν αφορούσε (μόνο) εμένα. Επεκτάθηκε, απλώθηκε και έγινε κοινή πατρίδα και για άλλους ανθρώπους· για εσάς, τους αναγνώστες μου.
Σήμερα, 23 Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, είναι μια γιορτή για όλα όσα μοιραζόμαστε μαζί, 10 χρόνια τώρα, με κοινή γλώσσα και κοινή ανάσα.
Σας ευχαριστώ
.tif)
