Κάθοδος του Χριστού στον Άδη. Κάθοδος του Χριστού στις αδρανείς ζωές μας. Ναι, οι ζωές μας είναι αδρανείς, απαθείς, αποκομμένες. Κι έχουν απελπιστική ανάγκη τα ήθη της συμπόρευσης με τους συνανθρώπους τους. Όχι τα έθιμα της κατανάλωσης, της καλοπέρασης και της ευπρόσιτης μαζώξεως. Έχουν επιτακτική ανάγκη τα ταπεινά ένστικτα και όχι τα ζωώδη, τ’ άγρια, τ’ άλογα, τα παράλογα και τα δυσανάλογα που θεριεύουν καθημερινά εντός ή εκτός μας και μαρτυρούν έναν κόσμο βλάσφημο, αποστασιοποιημένο, εγωλάτρη και αμετανόητο.
Το Μεγάλο Σάββατο είναι ελπιδοφόρο, θαρραλέο, λυτρωτικό, νικηφόρο. Φωλιασμένο συμβολικά μέσα στο σκοτεινό ευρετήριο της μικροψυχίας που μας διακατέχει. Που δεν υποχωρεί, που δεν αυξάνεται και συρρικνώνει ολοένα τα μεγάλα παραδείγματα, τα μεγάλα νοήματα, για να παραδοθεί στις ανούσιες εξαλλοσύνες μιας ανυποψίαστης ζωής με μηδενική αυταπάρνηση.
Εμείς κρατάμε το σφυρί και το καρφί. Εμείς σταυρώνουμε το καλό διαρκώς, εμείς το θυσιάζουμε, εμείς δεν το πιστεύουμε. Εμείς προσκυνάμε τον Μαμμωνά, την απληστία, την αδηφαγία και το κακό. Εμείς εντείνουμε τις πιθανότητές τους, εμείς τα καλλιεργούμε, εμείς τα παράγουμε, εμείς κινούμε τη φρουρά της αναπαραγωγής τους. Είμαστε ακόμα η μάζα που φωνάζει, που εξεγείρεται, που ψηφίζει τον θάνατο, το δράμα και το τέλος. Είμαστε ακόμα οι άπιστοι ανίδεοι και οι σίγουροι για όλα. Οι απόλυτοι, οι αφοριστικοί, οι παρατρεχάμενοι του μίσους και της μόνιμης αμφισβήτησης.
Προτιμότερο είναι να σύρουμε τη βαριά πέτρα που μας έχει κατακλύσει, για ν’ ανοίξει το μυαλό μας. Να σπάσουμε τη βαριά πέτρα που μπαίνει μπροστά μας και μας κρύβει το φως, τ’ αναστάσιμο φως. Γιατί όσο μένουμε κλεισμένοι στα σπήλαια του εγώ μας, κανένα φως δεν θα μας λυτρώσει. Η Ανάσταση αρχίζει μόλις πάψουμε να την αμφισβητούμε.
.tif)
