Το θέατρο οφείλει ν’ αλλάζει τις ρητορικές του. Οφείλει να ανανεώνει συνεχώς τον λόγο για τον οποίο γίνεται, τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει. Δεν είναι δυνατόν να επαναπαύεται στ’ αναμμένα κάρβουνα των στεγανών του. Οφείλει να τολμάει στο νέο ρεπερτόριο, στον νέο συγγραφέα, στον καλό ηθοποιό: εκείνον που του κοστίζει η ετυμολογία της τέχνης του στην πράξη και όχι στην καλλωπισμένη θεωρία. Γιατί το να ποιείς τελικά το ήθος δεν είναι το αυτονόητο, ούτε το δεδομένο. Είναι το ζητούμενο. Είναι ο λόγος που κάποιοι επιλέγουν ακόμα να το φροντίζουν με κοινωνική ευαισθησία κι όχι να το φορτίζουν με τα κομμένα καλώδια του ναρκισσισμού τους.
Το θέατρο δεν ανήκει στους συντελεστές του, ανήκει στο κοινό. Και ο λόγος που του έχουμε εμπιστοσύνη είναι ότι το κοινό δεν θεωρεί παρωχημένα τα κλασικά υλικά του: την αυθεντικότητα, την παρηγοριά και την συγκίνηση.
Έχουμε εκφοβίσει επανειλημμένα τον πολιτισμό αυτής της χώρας με ταμπέλες και ετικέτες και γνωρίζουμε ότι έτσι δολοφονούμε εν ψυχρώ τον αυθορμητισμό του. Γιατί είθισται να ξέρουμε τι είναι καλό, τι είναι κακό, τι είναι άχαστο , τι είναι εμπορικό, τι είναι ποιοτικό, τι είναι «τηλεοπτικό» και τι πρωτοποριακό. Δεν χρειάζεται να κάνουμε πως ξέρουμε. Γιατί δεν τα ξέρουμε… Όσο εξακολουθούμε να συγχέουμε την υποκριτική με την υποκρισία, δεν ξέρουμε τίποτα.
Στο θέατρο δεν φτιάχνουμε το ψέμα για τον εαυτό μας, ψάχνουμε την αλήθεια για τον ψυχισμό μας.
Μάριος Λεβέντης, 27/03/2025
.tif)