Ακούμε θεωρίες γι’ αγρίους την ώρα που λείπουν από δίπλα μας παραδείγματα βαμβακερών ανθρώπων. Ακούμε αγριάνθρωπους με ηχηρά και αναίτια επιφωνήματα, την ώρα που όχι μόνο δεν αγαπάμε αλλήλους, αλλά τους μισούμε θανάσιμα άνευ λόγου και αιτίας. Γιατί η πληγή είναι πάντα το αιώνιο ζήτημα κι όχι η ίαση. Ποιος θα κάνει πρώτος την πιο βαθιά πληγή. Εκεί είναι το κυρίως θέμα: ποιος θα αιμορραγήσει περισσότερο από τον άλλο κι όχι ποιος θα σταματήσει το αίμα.
Περιστοιχιζόμαστε από τραμπούκους που έχουν επιβλητικές απαντήσεις για τα πάντα και παραβλέπουμε ευθαρσώς την μεγάλη έλλειψη την εποχής που είναι τα κρίσιμα και μεγάλα ερωτήματα. Κι έπειτα απορούμε γιατί δεν αντιστρέφεται το κλίμα ή γιατί δεν γίνεται πεδίο ανακωχής το πεδίο μάχης. Λοιπόν να μην αναρωτιόμαστε. Οι άνθρωποι αναρωτιούνται. Οι αγριάνθρωποι έχουν καταπιεί προ πολλού τα ερωτηματικά απ’ τη μανία τους και τα μόνα σημεία στίξης που έχουν εύκαιρα είναι κάτι τελείες και παύλες που δεν σηκώνουν συζήτηση.
Είναι πέραν του βέβαιου πως ο θυμός μας δεν παίρνει από λόγια. Ονειρευόμαστε σαν τους τρελούς τη μέρα που όλα θα φτιάξουν ενώ είμαστε ταλαντούχοι στο να διαλύουμε τα πάντα την ώρα που τα έχουμε συναρμολογήσει. Βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου και γινόμαστε πειρατές της τρομοκρατικής σε μια χώρα που φοβίζει και φοβάται χωρίς να γνωρίζει τρόπους να συζητάει. Όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν την ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.
