Το γονίδιο της βίας είναι αυτό που δελεάζει και εισχωρεί στα καθαρά μας κύτταρα για να τα θολώσει. Είναι αυτό που χρόνια καλλιεργείται από τις κακοποιητικές, τις απορριπτέες συμπεριφορές, τις κοινωνικές νοοτροπίες και τις περιοριστικές πεποιθήσεις. Είναι αυτό που πλάθει η σκληρότητα όταν παίρνει στα χέρια της την πλαστελίνη της αγνότητας και την μεταλλάσσει. Την κάνει ασυγκίνητη, ανάλγητη κι επιβλητικά ρατσιστική. Κι επειδή η εποχή είναι κακή δασκάλα, καλύτερα να μάθουμε μόνοι μας γράμματα. Να μάθουμε γράμματα καλοσύνης, αποδοχής, ευγένειας και ψυχραιμίας. Να μάθουμε να ακούμε την ιστορία των άλλων, χωρίς να προδικάζουμε την πλοκή.
Διότι όσο εξακολουθεί να διαιωνίζεται η σκληρότητα από άποψη, όσο αναπαράγεται η βία ως τη μόνη λύση απέναντι σε κάθε μας πρόβλημα, τόσο θα βρίσκουμε το γονίδιο της μπροστά μας, καταστρέφοντας κάθε νεογνό κατόρθωμα. Το αλόγιστο μίσος μας απέναντι σε ό,τι αδυνατούμε να κατανοήσουμε, απέναντι σε ό,τι δεν μας μοιάζει, έχει γίνει τόσο νευρικό που ξεσπάει ασύστολα με υπερκινητικούς φανατισμούς. Ακόμα κι αν όλα μοιάζουν να είναι διδαχές ενός αξεπέραστου και παντοκράτορα διχασμού, δεν σημαίνει ότι έχουμε το δικαίωμα να παράγουμε το θέαμα της βίας, ούτε όμως και να το παρακολουθούμε αμέτοχοι απ’ την εξέδρα της αδρεναλίνης μας.
Η πραγματική μάχη του ανθρώπου στη ζωή, δεν είναι να ενισχύει την κληρονομικότητα κακοηθών αντιλήψεων με ακόμα χειρότερο τρόπο, βάζοντας συνεχώς στο τραπέζι το μαχαιροπίρουνο της εγκληματικότητας, αλλά να αντιστέκεται με σθένος στα άγρια ερεθίσματα, να τα εξαλείφει με τρυφερότητα και σεβασμό, κατατροπώνοντας κάθε κακιά στιγμή που προσφέρεται να τον εξαγριώσει.
Το προϊόν της ύπαρξής μας είναι ακριβό υλικό για να το σπαταλάμε σε εκφοβισμούς που δεν είναι παρά μια ανθρώπινη κατάντια, προχειρότητα και μετριότητα. Το πραγματικό νόημα της ύπαρξης είναι ένα κράμα από εμπειρίες που οφείλουν να μας λειαίνουν και να μας αλλάζουν προς το καλύτερο. Κι αν η ζωή μάς κάνει σκληρούς, οφείλουμε να παλεύουμε για να κατακτήσουμε τον υαλοβάμβακα και να πρεσβεύουμε το βελούδο. Όχι να επιμένουμε να καλησπερίζουμε διαρκώς τον μεσαίωνα βαθιά νυχτωμένοι, την ώρα που θα ‘πρεπε να ζούμε διασφαλισμένοι και ευτυχισμένοι σε πόλεις του φωτός.
