Ζούμε στη χώρα που μας σπρώχνει στον θάνατο κάθε μέρα, κάθε ώρα, με κάθε αφορμή. Μας σπρώχνει με όλη της τη δύναμη να πάμε στο διάολο γιατί η δαιμονισμένη εποχή μας δεν ανέχεται τους αγγέλους όπως δεν ανέχεται και τίποτα ανθρώπινο. Μαθαίνουμε να κολυμπάμε στη βιοπάλη με αξιοπρέπεια μέχρι που έρχεται ο αντίχριστος, ο ανάλγητος εαυτός, να μας πετάξει από τον καταπέλτη στα γάργαρα νερά του μακάβριου τέλους και να μας πνίξει η κτηνωδία. Γιατί στον καταπέλτη της απανθρωπιάς διαφεντεύει η εγκατάλειψη, η αδιαφορία και η φρίκη. Ανάθεμα τη φρίκη που συνηθίσαμε! Που γίναμε κομμάτι της και έχουμε το θράσος να τη διαιωνίζουμε με κάθε ευκαιρία.
Ζούμε στη χώρα που γίνεται όλο και περισσότερο γνωστή για τον εγκληματικό εαυτό της. Γιατί όλα τα κίνητρά της είναι μακάβρια σαν τη σορό των ανθρώπων που σκοτώνει εν ψυχρώ η απάθειά της. Γιατί στα λιμάνια του αδιανόητου είναι ελεγκτής ο μπράβος του χάροντα. Ακόμα κι αν πληρώνουμε το εισιτήριό μας για να ζήσουμε, πνιγόμαστε αιφνιδίως στο θανάσιμο νερό και οι υπόλοιποι μάς κάνουν χάζι, μας κάνουν θέαμα. Δεν βουτάνε να μας σώσουν, μας αφήνουν να πεθαίνουμε αβοήθητοι. Γιατί μόνο ως πτώματα θα έχουμε θέση στις ειδήσεις. Ποτέ ως ζωντανοί, ποτέ ως επιζώντες. Παρά μόνο ως πτώματα, ως τροφή για τα ψάρια.
Αλλά τα χειρότερα ψάρια είμαστε εμείς. Εμείς που ξεχνάμε σα να μην έχουμε μνήμη. Εμείς που επιπλέουμε στον βούρκο, στην βρωμιά. Εμείς που βουτάμε τόσο βαθιά στο τέλμα κι έχουμε ευθύνη. Είμαστε όμως τόσο ανεύθυνοι, τόσο άδειοι από καρδιά, που βγαίνουμε στο κατάστρωμα συνεχίζοντας το τσιγάρο της ατάραχης διαδρομής μας, τη στιγμή που ένας συνάνθρωπός μας κάνει μπουρμπουλήθρες πάνω στην αγωνιώδη προσπάθειά του να φωνάξει «Βοήθεια». Να που ο καπετάνιος, δεν φαίνεται τελικά στη φουρτούνα, αλλά ρεζιλεύεται μπροστά στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.
Εμπρός, φωνάξτε ακόμα μια φορά το γνωστό σύνθημα “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!” Υπερηφανευτείτε για την κατάντια μας! Δώστε όμως, επιτέλους, τις σωστές εξηγήσεις. Παραδεχτείτε ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει γιατί σκοτώνει τα παιδιά της και ζει από το αίμα τους. Παραδεχτείτε ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά για να κυματίζει απτόητη χωρίς να κοκκινίζει από ΝΤΡΟΠΗ!
Ενός λεπτού σιγή για άλλο ένα θύμα της εθνικής μας υπερηφάνειας!
