Όλα είναι πόνος. Δύσκολο χειρουργείο οι σχέσεις. Ανοιχτό, χωρίς μέθη. Αυθεντικά πληγωμένες και κρίσιμες όλες οι καταστάσεις. Αυθεντικά προδομένες αγωνιούν απ’ έξω απ το θάλαμο της αντοχής. Κι ενώ αρχική επιθυμία μας ήταν η εισαγωγή στο νοσοκομείο της εξομάλυνσης των πραγμάτων, φτάσαμε να παλεύουμε μόνοι στις εντατικές που στήνουμε σαν παγίδες μεταξύ μας για να μας τιμωρήσουμε.
Όλα είναι πόνος και το ξέρουμε. Το ξέρουμε πως το μούδιασμα δεν μας ωφελεί, δεν μας αρμόζει και δεν μας εξελίσσει. Ο πόνος είναι όμως δάσκαλος. Αυτός μας μαθαίνει γράμματα. Μ’ αυτόν πηγαίνει η καρδιά μας σχολείο. Μ' αυτόν μαθαίνουμε να διαβάζουμε τον κόσμο. Μ' αυτόν γίνονται διαλλακτικές και κοινές οι πορείες μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς το αστέρι μας το κρύβει το νυστέρι μας.
Όλα είναι πόνος και πόνος είναι όλα. Είναι όλα αυτά τα κομψά που εφευρίσκει κάθε τόσο ο αναίσθητος εαυτός μας για να μεγαλοπνοεί χωρίς ν' αναστενάζει. Είναι όλα προνόμια των ζωντανών, των μάχιμων ανθρώπων. Γιατί μέχρι κι ο πόνος είναι ικανότητα. Κι όσοι είναι ανίκανοι να πονέσουν και να συμπονέσουν είναι και ανίκανοι να ζήσουν. Όσοι είναι άπονοι, είναι συναισθηματικά αδέξιοι και λέγονται συμπτωματικά άνθρωποι. Κι εκεί καταλαβαίνουμε πως εκτός απ' την παράσταση είναι στημένη κι η συμπαράσταση.
