Το σήμερα βλέπει τη ζωή με τα δικά του μάτια. Βλέπει μια ζωή
που κιτρινίζει από κακεντρέχεια, υστεροβουλία και επίδειξη. Βλέπει ασπρόμαυρους ήρωες να
παίζουν σε μια έγχρωμη ταινία που δεν φωτίζει τις σκοτεινές πλευρές της. Κι αν
αυτό το φιλμ θεομηνίας περνάει από σαράντα κύματα, δεν είναι εφέ εμπνευσμένου
οίστρου. Είναι τα ύστερα του κόσμου. Είναι ο ίδιος ο κόσμος και λέγεται
μάστιγα. Μάστιγα που όσο κίτρινο και να του βάλεις, δείχνει άσπρος.
Το σήμερα βλέπει τη ζωή με τα δικά του μάτια. Βλέπει μια ζωή
που πρασινίζει από το κακό της. Βλέπει ασπρόμαυρους ρόλους να αποδίδονται
άριστα στο έγχρωμο θεαθήναι που μας καθησυχάζει. Κι αν αυτό το φιλμ υποκρισίας περνάει
δια πυρός και σιδήρου, δεν είναι από καλλιτεχνική έκρηξη. Είναι η ίδια η έκρηξη
και λέγεται εμπρησμός που όσο κόκκινο της φωτιάς και να του βάλεις, δείχνει
μαύρος. Μαύρος καπνός για να μάθουμε στ’ αποκαΐδια και όχι στην συναισθηματική
ανάφλεξη. Είναι καιρός να μην παίζουμε σινεμά κακής αισθητικής μεταξύ μας. Είναι
καιρός να δούμε το άχρωμο χρώμα της ταινίας που παίζεται μπροστά μας και να μην
χρωματίζουμε την εκδοχή της με στρογγυλέματα. Γιατί αυτή η ταινία είναι
υποτονική εκ των πραγμάτων. Μολονότι παίζεται σαν ένα παιχνίδι που δεν είναι για την ηλικία μας, προσδιορίζει τα
χρόνια μας. Και προφανώς ρίχνει απανωτά τα χαστούκια για να θίξει τη βία. Τη
βία που υφίσταται ο βίος μας.
