Η ταχύτητα δεν είναι μόνο δεδομένη, αλλά και εδραιωμένη ως νοοτροπία. Καθημερινά παίρνουμε το αυτοκίνητό μας ασυλλόγιστα και τρέχουμε για να φτάσουμε στο επιθυμητό μας κάπου: στην έκτακτη υποχρέωση, στην καταξίωση, στην προσωπική μας επιδίωξη. Σπεύδουμε όπως-όπως να καλύψουμε τις αποστάσεις, με το βλέμμα απλανές, χαμένο στις μεγάλες διαδρομές. Πατάμε με τόσο πείσμα το γκάζι, λες και πρόκειται για τον επίσημο εκφραστή του νευρικού μας συστήματος: θυμωμένοι με την παλιοζωή, θυμωμένοι και στο τιμόνι. Απογοητευμένοι με την παλιοζωή, απογοητευμένοι και στο τιμόνι.
Όλο το καθρέφτισμα της διάθεσής μας αντανακλάται και στριμώχνεται μέσα στις λαμαρίνες που αποτελούν την κούρσα μας. Στο διπλανό κάθισμα, όμως, δεν κάθονται τα ρίσκα μας για να τα παίζουμε στη ρουλέτα, κάθονται οι κόποι μας ν’ ανταπεξέλθουμε. Και οφείλουμε να τους σεβόμαστε, να τους μετράμε, να τους φοράμε ζώνη ασφαλείας. Να κοιτάμε πάντα απ’ το καθρεφτάκι τί μας ακολουθεί κι όχι να το προσπερνάμε με ευκολία, όπως προσπερνάμε τα όρια του νόμου, κάνοντας την εξυπνάδα της στιγμής σε επιεικώς ηλίθιους καιρούς. Αρκετά μας ξεγέλασε η όποια βιασύνη και αρκετά την χρησιμοποιήσαμε ως άλλοθι. Παραβιάζουμε τους κανόνες για να φτάσουμε στον προορισμό μας, ασεβώντας στις εξαιρέσεις που μας περιμένουν. Παίζουμε με τη ζωή, χωρίς να καταλαβαίνουμε πως αυτή είναι που παίζει τελικά μαζί μας όταν την ξεπερνάμε ανυπολόγιστα και μετατρέπουμε το οδόστρωμα σε πεδίο άψυχων σωμάτων.
Λάθος πληροφόρηση. Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας, είναι αργά και σταθερά βήματα. Η ζωή μάς προσφέρει το πράσινο φως, μας δίνει την ευκαιρία να επιλέξουμε το σωστό και να αναλογιστούμε τις συνέπειες της πορείας μας. Δεν μας προτρέπει να βάφουμε την άσφαλτο κόκκινη από το αίμα της μεθυσμένης λογικής και της ξεροκέφαλης καρδιάς μας. Συνεπώς, η παραβατικότητα είναι το σύμπτωμα, όχι η αιτία. Η αιτία σε όλες τις στραβοτιμονιές που αποβαίνουν σε μοιραία τροχαία είναι ότι δεν ξέρουμε πώς να γοητεύσουμε την απογοήτευση.
.tif)
