Η πρώτη ερώτηση του δημοσιογράφου ήταν: «Τι σημαίνει για εσάς η ημέρα της γιορτής σας;» Απάντησα αμέσως: «Θεωρώ συναρπαστικό το γεγονός ότι οι άνθρωποι φέρουμε ονόματα Αγίων. Είμαστε επιφορτισμένοι από μωρά να κάνουμε το θαύμα της αγάπης». Ο δημοσιογράφος συνέχισε: «Κατά τη γνώμη σας, κάνουμε το θαύμα της αγάπης;» Απάντησα με την ίδια αμεσότητα: «Όχι πάντα. Και όχι όλοι. Ορισμένοι μπερδεύουν το θαύμα με το τραύμα. Και μπορεί ο τόνος να πέφτει και στα δύο το ίδιο, αλλά το αποτέλεσμα, τελικά, είναι που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τον παλιάνθρωπο».
Μια μέρα σαν κι αυτή, προτιμώ να δηλώνω πως είμαι πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσω το απρόοπτο. Όπως ο καθημερινός άνθρωπος, που συνεχίζει να παλεύει, όσο κι αν κυριεύεται από τα αιώνια φαινόμενα. Είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα, χωρίς αμήχανα χαμόγελα που συχνά συνοδεύουν τέτοιες μέρες. Καλύτερα να είναι μπροστάρισσα η αλήθεια μας.
Χαίρομαι που συστήθηκα σ’ αυτόν τον κόσμο ως Μάριος Λεβέντης, γιατί το ένα συμπλήρωσε το άλλο με τον πιο δυνατό τρόπο. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά παραμύθια με δράκους.
Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι ένα στιγμιότυπο από τον τελευταίο μου ρόλο στο «Πικρό του κουταλιού», κι εκφράζει ακριβώς όλα όσα λέω παραπάνω.
Ευχαριστώ για τις ευχές, τις αγκαλιές και τη σκέψη σας.
Να είμαστε καλά, να γελάμε, να κλαίμε και να τα λέμε.
%20cover.tiff)