Ο Δάνης έφυγε μαζί με το καλοκαίρι. Δεν θα γινόταν αλλιώς. Ο Δάνης Κατρανίδης ήταν το καλοκαίρι του θεάτρου. Ένας ήλιος δυνατός, φωτεινός, ακάματος, αξιοπρεπής, συνεπής, πνευματώδης, φιλοσοφημένος, με σπουδαίες διαπεραστικές και ευδιάκριτες ακτίνες σε όλα τα είδη, τα μέσα και τα μεγέθη, μακριά από τις μικροαστικές βροχοπτώσεις του χώρου μας.
Δάσκαλος, μέντορας, φίλος και καλλιτεχνικός συγγενής στο ουσιαστικό νόημα της τέχνης. Ένας άνθρωπος γεννημένος από φως, για το φως. Το φως της ευγένειας και του ήθους που εκπροσώπησε διακριτικά, αλλά και με φωτοβόλα, επιβλητική κι απαστράπτουσα ένταση, την εποχή που το θέατρο ήταν καθαρός ουρανός και προσκαλούσε και τα δικά μας γαλάζια όνειρα στο προσκέφαλό του.
Του χρωστώ την πρώτη μου ζωγραφιά στο θέατρο, στην πιο τρυφερή μου ηλικία, τότε που είχε βαρύνουσα σημασία να συναντήσεις κάποιον που θα μπορούσε, με τη στάση στη ζωή και την τέχνη του, να σου μιλήσει για αληθινά χρώματα και να σε πείσει να μείνεις στο «κέντρο» σου. Γεγονός καθοριστικό, τη στιγμή που πολλοί άλλοι ήδη υπέκυπταν και ενέδιδαν στην κουλτούρα της αχρωματοψίας με θολά αποτελέσματα· μια τακτική που εξαπλώθηκε και σήμερα φαίνεται να έχει εδραιωθεί ολοκληρωτικά.
Ευτυχώς, όσοι γνωρίσαμε κι ακολουθήσαμε τον Δάνη, ξέραμε πως στην περίπτωσή του όλα είναι απολύτως σαφή και νεταρισμένα. Ξέραμε πως δεν υπήρχαν θαμπάδες, καταχνιές ή ημίμετρα. Κι όπως το φεγγάρι φωτίζεται από τον ήλιο, έτσι και η σκηνή φωτιζόταν από τον ίδιο.
Tην 1η Σεπτεμβρίου 2024, ο ήλιος του Δάνη Κατρανίδη δεν έδυσε, κρύφτηκε. Κρύφτηκε για ν’ ανάψει ακόμα δυνατότερος σε μιαν άλλη διάσταση. Σαν ένα διάλειμμα από τις πρόβες του.
Αγαπημένε μου δάσκαλε, αναπαύσου εν ειρήνη και συνέχισε τη μετάδοση. Μίλησέ τους εκεί στην ''επάνω σκηνή'' για τέχνη, για ταπεινότητα και καθαρό βλέμμα. Η παράσταση αρχίζει όταν όλα τελειώνουν.
Δάσκαλος, μέντορας, φίλος και καλλιτεχνικός συγγενής στο ουσιαστικό νόημα της τέχνης. Ένας άνθρωπος γεννημένος από φως, για το φως. Το φως της ευγένειας και του ήθους που εκπροσώπησε διακριτικά, αλλά και με φωτοβόλα, επιβλητική κι απαστράπτουσα ένταση, την εποχή που το θέατρο ήταν καθαρός ουρανός και προσκαλούσε και τα δικά μας γαλάζια όνειρα στο προσκέφαλό του.
Του χρωστώ την πρώτη μου ζωγραφιά στο θέατρο, στην πιο τρυφερή μου ηλικία, τότε που είχε βαρύνουσα σημασία να συναντήσεις κάποιον που θα μπορούσε, με τη στάση στη ζωή και την τέχνη του, να σου μιλήσει για αληθινά χρώματα και να σε πείσει να μείνεις στο «κέντρο» σου. Γεγονός καθοριστικό, τη στιγμή που πολλοί άλλοι ήδη υπέκυπταν και ενέδιδαν στην κουλτούρα της αχρωματοψίας με θολά αποτελέσματα· μια τακτική που εξαπλώθηκε και σήμερα φαίνεται να έχει εδραιωθεί ολοκληρωτικά.
Ευτυχώς, όσοι γνωρίσαμε κι ακολουθήσαμε τον Δάνη, ξέραμε πως στην περίπτωσή του όλα είναι απολύτως σαφή και νεταρισμένα. Ξέραμε πως δεν υπήρχαν θαμπάδες, καταχνιές ή ημίμετρα. Κι όπως το φεγγάρι φωτίζεται από τον ήλιο, έτσι και η σκηνή φωτιζόταν από τον ίδιο.
Tην 1η Σεπτεμβρίου 2024, ο ήλιος του Δάνη Κατρανίδη δεν έδυσε, κρύφτηκε. Κρύφτηκε για ν’ ανάψει ακόμα δυνατότερος σε μιαν άλλη διάσταση. Σαν ένα διάλειμμα από τις πρόβες του.
Αγαπημένε μου δάσκαλε, αναπαύσου εν ειρήνη και συνέχισε τη μετάδοση. Μίλησέ τους εκεί στην ''επάνω σκηνή'' για τέχνη, για ταπεινότητα και καθαρό βλέμμα. Η παράσταση αρχίζει όταν όλα τελειώνουν.
.tif)