Ζητείται επειγόντως αναπνευστήρας γέλιου. Να μας δώσει φρέσκο οξυγόνο, να καθαρίσει τους πνεύμονές μας απ’ την δυσοίωνη σκοτεινιά και να μας θυμίσει τη χαρά της ζωής που έχουμε ξεχάσει. Έχουμε ανάγκη ένα πετυχημένο αστείο να μας μιλήσει με την ατάκα του για τα απολύτως σοβαρά και να μας δώσει τα εφόδια να τα αντιμετωπίσουμε. Έχουμε ανάγκη ένα πνευματώδες χιούμορ, ένα χιούμορ αμερόληπτο, ικανό να εξελίξει τις προσλαμβάνουσές μας και να εξολοθρεύσει τον κυνισμό μας.
Η σημασία του γέλιου είναι ύψιστη. Κυρίως τώρα που κλαίμε σα μωρά γιατί φοβόμαστε να μεγαλώσουμε σ’ έναν κόσμο που μικραίνει τις μέρες και κονταίνει τις προσδοκίες μας. Έχουμε ανάγκη να ξεκαρδιστούμε στα γέλια κι όχι ν’ αποκαρδιωθούμε στα κλάματα. Είναι ιαματικό το γέλιο. Κι αφού και τα φαρμακεία γίναν κι αυτά φαρμάκια, αφού έχουμε τόσο ηχηρή έλλειψη φαρμάκων, επιβάλλεται να βρούμε αλλού τα συμπληρώματα αισιοδοξίας που μας λείπουν για να επανέλθει θριαμβευτικά η λάμψη στο πρόσωπο μας.
Ζητείται επειγόντως κωμωδία να μας ανακουφίσει απ’ την βαριά κι ασήκωτη τραγικότητα των καιρών. Ζητείται επιθεώρηση να σφάξει με το βαμβάκι το βάσανο και να το κάνει βάλσαμο. Κυρίως τώρα που το γέλιο μας περνάει από ΚΤΕΟ για να μάθει αν οδηγείται στα σωστά μονοπάτια ο αυθορμητισμός μας. Ζητείται καλό νέο, ευχάριστο νέο, να φέρει με συνοπτικές διαδικασίες το γέλιο στα χείλη μας. Επιβάλλεται και δεν αναβάλλεται. Πολύ περισσότερο τώρα που όλα τα βλέμματα μοιάζουν να είναι της ίδιας «καταραμένης» γενιάς. Τώρα που η χαρά είναι σε αφασία, ας αφουγκραστούμε το αίτημα της ψυχολογίας μας κι ας βρούμε ή ας φτιάξουμε έστω, έναν αυτοσχέδιο αναπνευστήρα γέλιου για όλα τα δύσκολα. Για όλα εκείνα που μας πνίγουν και φράζουν καθημερινά τους αεραγωγούς της αντοχής μας.
Η σημασία του γέλιου είναι ύψιστη. Κυρίως τώρα που κλαίμε σα μωρά γιατί φοβόμαστε να μεγαλώσουμε σ’ έναν κόσμο που μικραίνει τις μέρες και κονταίνει τις προσδοκίες μας. Έχουμε ανάγκη να ξεκαρδιστούμε στα γέλια κι όχι ν’ αποκαρδιωθούμε στα κλάματα. Είναι ιαματικό το γέλιο. Κι αφού και τα φαρμακεία γίναν κι αυτά φαρμάκια, αφού έχουμε τόσο ηχηρή έλλειψη φαρμάκων, επιβάλλεται να βρούμε αλλού τα συμπληρώματα αισιοδοξίας που μας λείπουν για να επανέλθει θριαμβευτικά η λάμψη στο πρόσωπο μας.
Ζητείται επειγόντως κωμωδία να μας ανακουφίσει απ’ την βαριά κι ασήκωτη τραγικότητα των καιρών. Ζητείται επιθεώρηση να σφάξει με το βαμβάκι το βάσανο και να το κάνει βάλσαμο. Κυρίως τώρα που το γέλιο μας περνάει από ΚΤΕΟ για να μάθει αν οδηγείται στα σωστά μονοπάτια ο αυθορμητισμός μας. Ζητείται καλό νέο, ευχάριστο νέο, να φέρει με συνοπτικές διαδικασίες το γέλιο στα χείλη μας. Επιβάλλεται και δεν αναβάλλεται. Πολύ περισσότερο τώρα που όλα τα βλέμματα μοιάζουν να είναι της ίδιας «καταραμένης» γενιάς. Τώρα που η χαρά είναι σε αφασία, ας αφουγκραστούμε το αίτημα της ψυχολογίας μας κι ας βρούμε ή ας φτιάξουμε έστω, έναν αυτοσχέδιο αναπνευστήρα γέλιου για όλα τα δύσκολα. Για όλα εκείνα που μας πνίγουν και φράζουν καθημερινά τους αεραγωγούς της αντοχής μας.
