Η κουλτούρα της ακύρωσης είναι γεγονός. Πιο πολύ ακυρώνουμε, παρά που τηρούμε το ραντεβού μας με τα “νέα ήθη”. Η κουλτούρα της ακύρωσης είναι πρώτη στις τάσεις και τις αντιστάσεις μας. Άκυρο παντού και για πάντα. Άκυρο στον κόπο, στο τίμημα, στο όνειρο, στο δικαίωμα, στο αίσθημα. Άκυρα και άκαιρα όλα. Ακόμα και στους παλαίμαχους αγώνες μας για σεβασμό. Γιατί από ‘κει ξεκινούν όλα. Απ’ το πόσο σέβεται κανείς τον εαυτό του μέσα στο πλήθος, απ’ το πόσο το πλήθος σέβεται τον εαυτό του μέσα στην κοινωνία και απ’ το πόσο η ίδια η κοινωνία σέβεται τελικά τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο όχι ως έναν τελειομανή εγωιστή, αλλά ως ένα ατελές όν που παραδέχεται την υστέρησή του και ολοκληρώνεται με τον συνάνθρωπο.
Η κουλτούρα της ακύρωσης που επιβάλλεται, προβάλλεται πρώτα από μας τους ίδιους. Αν όλα είναι άκυρα, τότε είναι και η αίσθηση. Η αίσθηση που όλοι έχουμε ότι το αυτονόητο πια ξεστρατίζει για τα καλά. Λοξοδρομεί, παρασύρεται και υπερεκτιμάται ενώ θα έπρεπε να μαθαίνει, να συνετίζεται, να ωριμάζει, να ευαισθητοποιείται κι όχι να ακινητοποιείται παθητικά. Αν δεν μας αφορά, ότι η μόνη εγκυρότητα είναι η αυστηρότητα απέναντι σε κάθε τυπικότητα σχέσεων, αν δεν μας αφορά ότι δεν υπάρχει κριτήριο παρά μόνο κριτική, αν δεν μας συγκινεί ότι μας υποκινεί μια πληθωρική μετριότητα σε όλα τα επίπεδα και που σαφώς είμαστε μέρος της, εντάξει. Εν τάξει προς κάθε αταξία. Όλα είναι θεμιτά, ακόμα κι αν είναι άκυρα.
Γιατί η κουλτούρα της ακύρωσης αυτό περιμένει κι αυτό υπόσχεται: να μας κυριεύσει εντελώς με οδηγό τον σαρωτικό αέρα της λάγνας εποχής που φέρνει όλη την σκόνη της ισοπέδωσης μπροστά μας. Να μην απορούμε που δεν μπορούμε, να μην μας σαστίζει που δεν μας κοστίζει η κυριαρχούσα έκπτωση. Γιατί από ‘κει ξεκινούν όλα. Απ’ το πόσο καλά πλασαριζόμαστε απέναντι στην ήττα. Απ’ το πόσο καλά φερόμαστε την κρίσιμη ώρα, απ’ το πόσο αντέχουμε να σεβαστούμε το κλίμα που δημιουργήσαμε και βεβαίως πόσο διατεθειμένοι είμαστε για να το αλλάξουμε. Φτάνει να θέλει κανείς, φτάνει να μην επαναπαύεται. Φτάνει να μην ενδίδει στην εύκολη λύση: στην ακύρωση.
