Η δάφνη της ιστορίας είναι η συνείδησή της. Η ωριμότητά της
είναι να μην ξεχνιέται και όχι να επαναλαμβάνεται. Αυτή η ατέλειωτη, μαρτυρική
ιστορία που δεν ζηλεύει κανένα παραμύθι των παιδικών μας χρόνων. Αυτή η
ατέλειωτη, μαρτυρική ιστορία που γέρασε να πλατειάζει μέσα στα ανθρώπινα
περιθώρια μας. Που γράφεται και ξαναγράφεται. Που σκίζεται και ξεσκίζεται γιατί
δεν αντέχει άλλο παρελθόν, ούτε άλλο επιτακτικό παρόν. Γιατί τώρα είναι πιο
κρίσιμο το θαμπό και το άγνωστο μέλλον της.
Η ιστορία του καθενός, με τους δικούς του ήρωες και αφηγητές.
Με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Που θα κυκλοφορεί με τα δικά του τέλη
κυκλοφορίας. Με τέλη που πληρώνουν όσο-όσο να διώξουν τις πόρνες φοβίες από το
πεζοδρόμιο της ζωής μας και θα κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα με κανόνες
που πλαγιάζουν στο ίδιο κρεβάτι με τις εξαιρέσεις τους. Γιατί κάποιοι νόμοι
είναι άγραφοι και τα τετράδια των καιρών μας τους χρειάζονται για να σημειώσουν
ό, τι ξεχνιέται. Ό,τι δεν ωφελεί. Και δεν ωφελεί μια
ελλαττωματική μνήμη. Δεν ωφελεί μια επιλεκτική μνήμη. Μια μνήμη που δεν θυμάται
από πού ξεκίνησε. Μια μνήμη που προβλέπει και αποβλέπει στο συμφέρον της. Να
ξεχνάει. Να ξεχνάει τι περνάει και τι προσπερνάει. Να ξεχνάει ακόμα και την
ιστορία που ήρθε ν’ αφηγηθεί. Να εφησυχάζει και να συμβιβάζει τις διαλείψεις
της με τον κακοχαρακτήρα των εκπτώσεων που θέλει «να περνάμε καλά» χωρίς παράβολα.
Για τη μνήμη ψάρι
και καρότο και για τη ζωή μας γνήσιους ανθρώπους. Με όλα τα θρεπτικά και τα ευεργετικά
συστατικά τους. Ανθρώπους που μπορούν κι
έχουν ακόμα σε υπόληψη το φώσφορο της ευαισθησίας τους. Ανθρώπους που
ξέρουν ακόμα πως το ταγέρ της ιστορίας δεν στενεύει, όταν όλοι επενδύουμε στο
καλό της. Όταν όλοι ενώσουμε τα κράτη των εγωισμών και των συμφερόντων μας. Αυτή
είναι η νίκη, η δάφνη της: ένα καλό τέλος που έχει μαζί του ανθρώπους.
Ανθρώπους που ζουν κοντά και μακριά μας. Ας έχουμε σε υπόληψη και το φώσφορο
και το πρόσφορο που μας ζητά η ψυχή τους.
