Ο νέος θεατρικός συγγραφέας Μάριος Λεβέντης έστειλε στο catisart.gr το μήνυμά του για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου:Οι παγκόσμιες μέρες λειτουργούν σαν επιστάτες που χτυπάνε το κουδουνάκι της μνήμης και της πολιτιστικής μας ταυτότητας.
Πάντα παραλλήλιζα το θέατρο με τη ζωή. Ήταν το αληθινό παραμύθι και η ηρωική μου πραγματικότητα. Που μας δίνει δύναμη να αντιμετωπίσουμε την άλλη, την εξωγήινη, την παράλογη πραγματικότητα, τη δύσκολη, την έκτακτη. Αυτή που δοκιμάζει το οξυγόνο μας. Στο θέατρο έμαθα διαφραγματικές αναπνοές. Δεν φοβόμουν το σκοτάδι. Κατάλαβα πως και το μαύρο έχει προβολέα και φωτίζει κι η όποια συσκότιση κακοκαιρίας, έχει πάντα έναν υποβολέα μετεωρολόγο πίσω απ’ την κουΐντα να μας θυμίζει τις αχτίδες που έρχονται.
Τη πρώτη φορά που ένιωσα το θέατρο έβηξα απ’ τη σκόνη του βελούδου. Μπορεί να φαίνεται παιδικό, ανόητο, ανήλικο αλλά αυτό ήταν το πρώτο σημάδι που μου μαρτύρησε ότι στο θέατρο πάσχεις και δρας. Ούτε την πρώτη μου δεκαετία δεν είχα κλείσει στη ζωή και μίλησα με δύο απ’ τα βασικά της ρήματα: «Πάσχω» και «Δρω». Πήρα μαζί μου την αρετή της υπόκλισης και άρχισα να σκύβω το κεφάλι. Γιατί κι ένα λουλούδι να θες να κόψεις, χρειάζεται να λυγίσεις σεμνά.
Γνώρισα τη μικρή, τη μεγάλη, τη στιγμιαία παύση. Άρχισα να γράφω για το θέατρο. Έσκισα, έσβησα, γκρέμισα, και έκτισα έργα από μια ιερή παρόρμηση: Να κάνω περιουσία στο θέατρο. Για ν’ αγοράσω πανάκριβα ψέματα για να χρεωθώ μια για πάντα στην αλήθεια του.
Είδα πόσο ασβέστιο έχει το σανίδι. Ασβέστιο που μας δυναμώνει, μας ενώνει και μας ορίζει τον έναν δίπλα στον άλλο. Δημιουργεί σχέσεις, συγκρούσεις, αντιδράσεις σε μια πλατεία κοινών ανθρώπων που συγκρούονται, συσχετίζονται και συμπάσχουν. Με το γέλιο και το κλάμα τους. Με τον αναστεναγμό, τη ματιά και το παρατεταμένο τους χειροκρότημα. Κι είναι παρατεταμένο ακριβώς γιατί θέλουν να μείνει η αλήθεια για λίγο ακόμα στη σκηνή. Αυτή χειροκροτούμε. Κι είναι κάθε βράδυ εκεί. Φοράει τα ρούχα των ρόλων της, επικοινωνεί, αλλάζει το βλέμμα της, μιλάει τη γλώσσα της εποχής της και υποκλίνεται κάθε βράδυ σε μια γενική δοκιμή του θανάτου. Για να δούμε τελικά πώς αγαπάει, πώς συγχωράει και πώς πεθαίνει ένας ήρωας για να ζήσουμε ανθρώπινοι. Με χαρακτήρα.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΘΕΣΕΙΣ
Στο φουαγιέ κονιάκ
απ’ τα λάθη των ανθρώπων,
τσιγάρα από καπνό συγγνώμης.
Βλάπτουμε
τον υγιέστατο εγωισμό μας.
Όλοι εισπνέουμε στο σώμα μας
την πίσσα αυτής της λέξης.
Στο ταμείο έκοψαν
και τις τελευταίες θέσεις.
Οχλαγωγία ειλικρίνειας.
Σπρώχνονται στην είσοδο
για μια μυρτιά ζωής…
Μάριος Λεβέντης, 2018 «αυτόγραφο», σελ. 50. Αθήνα, Εκδ. Οδός Πανός
.tif)