«Το ΘΕΑΤΡΟ χτίζει πορείες, ενώνει μιλιές, προκαλώντας μια οχλαγωγία που δεν είναι παρά, η ανησυχία μας για ζωή! Όταν αναφέρομαι στο θέατρο, είναι σα να τρέχω ανέμελο παιδί, πάνω σ’ ένα σανιδένιο ξύλο, βλέποντας τα δικά μου όρια, χαζεύοντας πως προσπαθούν τα μπουλούκια των ανθρώπων να επικοινωνήσουν. Να συμπορευτούν με το γέλιο τους, με το δάκρυ, την ακρότητα ή τον σπαραγμό τους. Τις μεγαλύτερες προσωπικές διαδηλώσεις τις πραγματοποιώ στην πλατεία του θεάτρου. Δεν θυμάμαι ποτέ να με απασχόλησε, ένα παραμύθι με ουρανό ή δράκο. Όλοι οι ήρωες μου ήταν και είναι στο θέατρο: Οι άνθρωποι που πάσχουν, που δικαιώνονται και λυτρώνονται. Εμείς.
Το ΘΕΑΤΡΟ είναι ένα συλλαλητήριο πληγωμένων και αδικημένων ανθρώπων. Μαζεύονται όλοι μαζί, κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο και περιμένουν ν’ ακούσουν μια ιστορία. Πάντα η δυναμική του θεάτρου είναι υπέρ μας. Όσο ωμή κι αν είναι πραγματικότητα, παίζουμε κρυφτό με την πρόφαση, ότι πρόκειται για ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, ενώ συχνά καθρεπτίζει την ζωή μας. Πάντα το προσεγγίζω με δέος, με μια ιερότητα, κοινωνώ την χάρη του. Μας αιφνιδιάζει. Πετυχαίνει «νεγκλιζέ» την σκέψη μας, σχεδόν γυμνή και μας ντύνει ουσία. Κάθε ρόλος αντιμετωπίζει την τραγική του ύπαρξη και αδειάζει επί σκηνής. Γίνεται ένα με την πλατεία, επικοινωνεί και μαρτυράει τον εαυτό του. Είναι εξομολόγηση, άφεση αμαρτιών. Στο θέατρο μπορεί να πηγαίνεις άγνωστος, αλλά δε φεύγεις ποτέ ξένος...
Οι σκέψεις γίνονται λέξεις μου. Οι παύσεις στο θέατρο γίνονται διόδια αυτών των σκέψεων. Οι ρόλοι είναι άνθρωποι. ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΠΙΘΑ. Το αν θα την σκαλίσουμε για να ζεσταθούμε όσο γίνεται περισσότερο είναι στο χέρι μας και μόνο.»
Μάριος Λεβέντης,
Θεατρικός συγγραφέας
27/03/2018, Παγκόσμια ημέρα Θεάτρου
Θεατρικός συγγραφέας
27/03/2018, Παγκόσμια ημέρα Θεάτρου
