Ξημερώνει και λείπεις της λεμονιάς σου. Νυχτώνει και σε ψάχνει το κλειδί έξω απ' την πόρτα σου. Το μόνο που κλειδώνει πια καλά ειναι η μορφή σου μέσα μας. Το μόνο που μυρίζει είναι το λιβάνι σου. Παίρνουμε τη σκάλα για βουνό κι ανεβοκατεβαίνουμε με το θυμιατό στο χέρι. Συγυρίζουμε τον ουρανό, γυαλίζουμε τον ήλιο, ξεσκονίζουμε τα σύννεφα να πας στην καθαρότητα με κάθε επισημότητα. Να πας στην αγνότητα, στην πεφωτισμένη λύτρωση. Έτσι είν' τα Σαράντα: μια απελευθέρωση επί μονίμου. Εμείς, εδώ κάτω,είμαστε ακόμα του προσωρινού, δεν σε πιάνουμε, ούτε σε φτάνουμε. Ούτως ή άλλως, πάντα ήσουν ανώτερη των περιστάσεων. Και σήμερα με την ίδια ανωτερότητα, πηγαίνεις. Με την ίδια ανωτερότητα φεύγεις από άναμεσά μας.
Παρε το σάλι σου, το νυχτικό σου, τα ντεπονάκια σου, τα βιβλία με τα θαύματα των Αγίων που πιστεύεις, πάρε εμφιαλωμένο νερό απ' το δάκρυ μας και αναχώρησε ασφαλής. Πάρε τα χνάρια των αγγέλων και πήγαινε μαζί τους. Εγώ θα σου στέλνω δισκάκια του Καζαντζίδη, θα σου γράφω επιμελώς τα νέα μας σε μπαλόνια με ήλιον και θα τα σκορπάω στον ουρανό να είσαι για όλα ενήμερη. Αυτή είναι η γέφυρα μεταξύ ουρανού και γης. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας ζώντων κι αποθανόντων. Κάτι που φτάνει ψηλά, πολύ ψηλά και δεν τερματίζει πότε. Η αέναη αγάπη για τον άνθρωπό μας.
Μάριος Λεβέντης
Από τη σειρά δοκιμίων
«Η κυρία Μάρω» , κείμενο ΙΙΙ
17/07/2022
