Με βήμα σημειωτόν προχωρούν οι αδράνειες. Αδράνειες που γίνονται τοξίνες κι ανεβοκατεβάζουν τα γόνατά τους στο ίδιο μονότονο σημείο, χτυπώντας απροκάλυπτα το πάτωμα του κουράγιου μας. Με βήμα σημειωτόν που κάνει πως προχωρά, αφήνει στάσιμο το δηλητήριο ν’ απλώνει τα πλοκάμια του στα κύτταρά μας και να καταστρέφει το αίμα μας. Να καταστρέφει και να βλάπτει σοβαρά την υγεία μιας ελευθερίας που δεν έκανε ποτέ καταχρήσεις φυλακής και παρ’ όλα αυτά προσβλήθηκε από το πυρωμένο σίδερο της. Μιας ελευθερίας που δεν ήταν ποτέ παραβάτισσα της αγκαλιάς και τώρα πληρώνει πρόστιμο για κάθε σώμα που τείνει να γίνει δικό της.
Οι τοξίνες που πρέπει πάντα να υπομείνουμε, που πάντα πρέπει να τηρούμε και να συντηρούμε από ανθρώπους και συνθήκες. Τοξίνες που λιγοστεύουν το έτσι κι αλλιώς μικρό προσδόκιμο της ζωής μας. Τοξίνες που ξέρουν πια να μας βγάζουν απ’ τα ρούχα μας για να κολάζουν αποκλειστικά και μόνο τους αριθμούς πρωτοκόλλου. Τοξίνες υποψιασμένες που ξέρουν πια σε τι λάκκο πέφτουν τα μεγάλα λόγια. Τοξίνες που ξέρουν ότι δεν μπορούν ν’ αποφύγουν την μανιέρα τους: Να υπόσχονται τα καλύτερα. Να τάζουν τα υψηλά ιδανικά του ισογείου. Ακόμα κι αν στην πολυκατοικία του πανικού που μένουμε όλοι, κάνει θυρωρείο μια «καλύτερη μέρα».
Μια «καλύτερη μέρα» που εκτός του ότι δεν ξημερώνει, φαίνεται να έχει βαλσαμωθεί. Φαίνεται να έχει γίνει μνημείο και προτομή των δικών μας ανέκφραστων προσώπων. Με βήμα σημειωτόν προχωρούν οι αδράνειες. Αδράνειες που γίνονται τοξίνες του «πρέπει», του «μάλλον», του «ίσως» και μέσα στην παράλογη κι ειρωνική τους στόφα, στέλνουν γι’ αποτοξίνωση τα ακίνδυνα θέλω μας. Τα θέλω της ψυχής μας. Τα στέλνουν να βγούνε καθαρά στην λερωμένη φωλιά της ανεμελιάς ενός πλανήτη που προσπαθεί κι αυτός μες στα μέτρα και τα ημίμετρά του ν’ αποτοξινωθεί και να διασωθεί.
